“Zorg, tijd en aandacht, dat is onze kracht, ook nu!” geeft in het kort onze dienstverlening weer. De beperkende RIVM-maatregelen die nu gelden, hebben uiteraard ook effect op de uitvaart. Afstand houden en zoveel mogelijk telefonisch regelen met de familie is het voorschrift. Dit staat haaks op onze manier van werken, maar we begrijpen dat dit nodig is om de pandemie in te dammen. Handen wassen en afstand houden is de afgelopen dagen geïntegreerd in ons systeem. De desinfecterende handgel onze beste vriend.
De afgelopen dagen continu de afweging moeten maken: kan deze vraag telefonisch geregeld worden of is het juist nu belangrijk om naar de familie te gaan?
Ik vind het heel lastig om op afstand te moeten werken. Iedere vezel in mijn lijf komt in opstand en het stemmetje in mijn hoofd brengt mij in verwarring. De ontreddering en het verdriet bij de familie is groot. Ik wil naar de familie toe om te luisteren naar hun verhalen, samen stapsgewijs de vele keuzes doorlopen die zij moeten maken. Adviseren, de tijd nemen, in alle rust beslissingen nemen, met alle beperkingen van dit moment, een warm en liefdevol afscheid vorm te geven. Juist nu is het wellicht nog belangrijker om er voor de families te zijn. De kleine kring die bij het afscheid aanwezig mag zijn, maakt het afscheid nog moeilijker. Samen rouwen, samen herinneringen ophalen, elkaar troosten, het moet allemaal op afstand met slechts een handjevol mensen.
Mijn creatieve brein maakt overuren: ‘Wat kan nog wel?” in plaats van wat kan/mag niet.
Als er een melding binnenkomt stel ik een aantal vragen m.b.t. het coronavirus. Nee, mevrouw is niet overleden als gevolg van corona en nee, er zijn geen hoestende en proestende familieleden in het huis aanwezig. Ik hoor de onzekerheid, de chaos, niet weten waar te beginnen. Ik besluit er heen te gaan en we spreken van tevoren de regels: geen hand geven en afstand houden. Ik arriveer bij het woonhuis. De voordeur staat al open en de familie is in de woonkamer. Condoleren doe ik met de hand op mijn hart en ik ga op gepaste afstand van de familie zitten. “Wilt u een kopje koffie?” is vaak de eerste vraag. Het stemmetje in mijn hoofd roept: kan dat wel, is het kopje niet aangeraakt? Ik schakel snel en zeg: “Ja, graag”. Ze vinden het fijn om iets te doen, en dat begint vaak met koffiezetten. Vanuit mijn ooghoek hou ik in de gaten hoe mijn kopje wordt gevuld en aangeraakt. Bizar en instinctmatig.
De laatste verzorging wordt door mijn zorgteam gedaan en helaas mag de familie hier niet meer bij helpen. Dit is een van de maatregelen die genomen zijn ter bescherming van het zorgteam, zodat zij hun werk kunnen blijven uitoefenen en op de been blijven. Het laatste stukje van de verzorging, zoals het kleden en de haren kammen, moet de familie uit handen geven. En dat doet pijn.
In deze verwarrende periode met veel onzekerheid een dierbare verliezen raakt nabestaanden diep en maakt dat onze zorg, aandacht en tijd voor het regelen van de uitvaart juist hard(er) nodig is.
Mijn passie voor mijn prachtige vak als uitvaartbegeleider blijft, helaas tijdelijk op gepaste afstand. Warme groet, Colinda