Toen de diagnose een aantal jaren geleden werd gesteld, ging mevrouw een langdurig medisch traject in. Ze werd omringd met alle zorg, aandacht en liefde van haar echtgenoot, kinderen en kleinkinderen.
Van haar zus kreeg ze een pluchen beer die haar kracht, troost en steun kon geven op de momenten dat ze alleen of verdrietig was. Meneer Beer werd onderdeel van haar leven en in de loop der tijd raakte hij ingeburgerd als volwaardig familielid, ze werden vrienden voor het leven. Hij ging mee naar de medische behandelingen en als mevrouw in het ziekenhuis moest blijven, werd in haar bed ook ruimte gemaakt voor meneer Beer.
Tijdens de laatste fase van haar leven is meneer Beer niet van haar zijde geweken. Na haar overlijden kreeg meneer Beer een plekje in de uitvaartkist en bleef over haar waken. Op de dag van de uitvaart nam meneer Beer plaats bovenop de kist en reed met de rouwauto mee. In de aula zat hij fier op het randje van de kist en keek liefdevol naar de vele belangstellenden die afscheid kwamen nemen van mevrouw. Daarna ging meneer Beer mee naar de locatie op het strand in Zandvoort waar de belangstellenden samen kwamen. Zijn laatste rol was die van assistent bij het condoleanceboek. Iedereen die langs liep keek hij aan met een blik van: “Heeft u al getekend?“ Na afloop ging hij met de familie mee terug naar huis.
En hoe is het nu met meneer Beer? Hij geniet van zijn oude dag en is verhuisd naar het gezin van een van de dochters van mevrouw, waar hij een mooi eigen plekje in de boekenkast heeft gekregen.
Dag meneer Beer, dank voor alles wat jij mevrouw hebt kunnen geven.
Comments