Schilderachtig …
Het is een zomerse zondag in juli, de zon schijnt uitbundig en de temperatuur is al heerlijk. Ik kijk om mij heen en geniet van de natuur om mij heen. De koeien staan in het weiland, de eerste zeilboten varen richting het meer en er ontstaan Hollandse luchten in het schilderachtige mooie Friesland.
Mijn telefoon gaat en ik herken direct de naam. Het is de dochter van een moeder die eind 2016 is overleden en waarvan wij destijds de uitvaart hebben begeleid. Het schiet door mijn hoofd: ach er zal toch niet iets met haar vader zijn? Helaas is het zo, haar vader is die ochtend overleden. De afgelopen maanden is zijn gezondheid achteruitgegaan en heeft zij, samen met haar zussen, al een paar keer aan het bed van haar vader gewaakt, maar krabbelde hij telkens weer op. Hoe bijzonder is het om te horen dat hun vader op die momenten heeft gevraagd of ze mij al gebeld hebben. Hij wil graag dat ik zijn uitvaart ga regelen. Ik herinner mij hem als een lieve man, die anderhalf jaar geleden zo verdrietig was toen zijn echtgenote overleed, ze waren zo lang samen geweest.
Ik stap in de auto en rij terug naar het westen, pak mijn spullen thuis en ga naar de zorgresidentie waar meneer verblijft. Het is alsof ik hier gisteren nog ben geweest, het voelt direct weer zo vertrouwd met de familie. We praten hoe het de afgelopen periode is gegaan met meneer en wat zijn laatste wensen zijn.
Hij blijft in zijn eigen appartement tot aan de dag van de uitvaart. Kinderen en kleinkinderen kunnen in- en uitlopen om op hun eigen wijze en in hun eigen tempo, bij hem te zijn.
Het appartement hangt vol met prachtige schilderijen, waarvan een deel door meneer zelf is geschilderd in de tijd dat hij dat nog kon. Dan valt mijn oog op een boek. Het is een boek dat meneer heeft geschreven over zijn leven, van zijn geboorte tot en met het afscheid van zijn echtgenote. Ik mag het boek meenemen om thuis door te lezen. Het is een waardevolle schat aan informatie voor zijn nabestaanden, hij heeft zijn spoor achtergelaten, zijn levensverhaal is vastgelegd.
Op de dag van de uitvaart wordt meneer door een haag van bewoners en verzorgers eerbiedig uitgeleid. Een van de kleinzoons rijdt met meneer in de rouwauto mee naar het crematorium. We brengen meneer niet naar de aula, maar naar de ontvangkamer. Meneer wilde graag een afscheid alsof het een verjaardag was. “Gezellig” met elkaar, onder het genot van een hapje en een drankje. Er ontstaan verhalen rondom de foto’s, de schilderijen en zijn boek die naast meneer zijn neergezet. De sfeer is informeel en ongedwongen, er wordt gelachen en gehuild. De dochters vertellen over hun vader, een kleinzoon vertelt over zijn opa. Het moment breekt aan: meneer wil graag letterlijk uitgezwaaid worden, net zoals hij zijn echtgenote anderhalf jaar geleden uitzwaaide. Iedereen gaat staan en zwaait naar meneer als hij door zijn kinderen en kleinkinderen de aula wordt uitgereden. Wat een kippenvel moment en zo mooi om te zien dat iedereen mee zwaait.
De familie keert terug in de ontvangkamer en iedereen praat nog wat na. We sluiten het samenzijn af door buiten een paar ballonnen op te laten, die als stralende stippen afsteken tegen de Hollandse wolkenlucht.
Twee weken later ontmoet ik de drie dochters van meneer weer in zijn appartement om de uitvaart te evalueren. Als dank krijg ik een prachtig kaart, door meneer zelf geschilderd, voor mij een mooi aandenken. Én een tas, voorzien van een print van het schilderij De Sterrennacht, geschilderd door Vincent van Gogh. Het is een nachttafereel met gele sterren boven een kleine stad in de heuvels. Dit tafereel wordt vaak geassocieerd met de woorden van Van Gogh:
“Waarom, vraag ik me af, zouden de stralende stippen in de lucht niet net zo makkelijk te bereiken zijn als de zwarte stippen op de kaart van Frankrijk? Net zoals we de trein naar Tarascon of Rouen nemen, gebruiken we de dood om naar de sterren te reizen”.