Het is heel vroeg in de ochtend…
… en mijn telefoon gaat. Meneer vertelt dat zijn echtgenote zojuist is overleden. Enigszins verbaasd reageer ik… Jeetje dat is snel gegaan. We hebben elkaar twee weken eerder nog gesproken en aan de keukentafel de laatste wensen met mevrouw besproken. Een diepgaand en intiem gesprek, moeilijk voor haar en haar echtgenoot om keuzes te maken en beslissingen te nemen over iets waar ze nog helemaal niet over na wilden denken. Aan de andere kant gaf het mevrouw rust om een groot gedeelte van haar afscheid zelf te kunnen regisseren. Samen hebben we het fotoboek bekeken met een hele bijzondere fotoreportage. Het was namelijk een van haar laatste wensen om haar beide dochters nog in een trouwjurk te mogen zien. Die wens is door de Stichting Bretels vervuld. In een limousine opgehaald, een passessie met haar dochters en een fotoreportage in een heus kasteel. Mevrouw in een prachtige galajurk, beide dochters in een trouwjurk en als verrassing waren daar ook haar echtgenoot en zoon in een jacquet. Het gezin straalt op de foto’s.
Als ik een paar uur later bij de familie binnenkom, staat er een prachtig verlichte kerstboom in de woonkamer en is de tuin versierd met vrolijke gekleurde lichtjes. Een schril contrast met het verdriet dat binnen het gezin overheerst. Na de balseming helpen een paar vriendinnen van mevrouw liefdevol met de laatste verzorging. Mevrouw blijft te midden van haar gezin in een bijzondere bloemenkist thuis tot aan de uitvaart.
Door de week heen bespreken we het moment van afscheid nemen en de dag van de uitvaart. Het is een hecht gezin, met respect voor elkaars wensen en ideeën, en ruimte gevend aan elkaar. Zoveel liefde… Ik stel het lintenritueel met harten voor. Meneer en de kinderen hebben ieder afzonderlijk op een houten hart geschreven wat hun bijzondere band is met mevrouw. Aan ieder hart werd een (levens)lint geknoopt waarvan het uiteinde in de handen van mevrouw lag en de harten in haar schoot. Na het sluiten van de kist bleven de (levens)linten in de handen van mevrouw en lagen de harten bovenop de kist.
En dan volgt de afscheidsdienst. Met woorden en muziek zijn herinneringen aan mevrouw opgehaald. Met respect luister ik naar een jonge vrouw, die voor een bomvolle aula live een lied gaat zingen, zoals ze aan mevrouw bij leven had beloofd. Het vergt zoveel moed om daar toch maar te gaan staan, met haar eigen verdriet en emoties. Chapeau! Aan het einde van de afscheidsdienst hebben meneer en de kinderen de (levens)linten doorgeknipt en symbolisch de aardse band met mevrouw verbroken. In hun harten leeft de liefde voor mevrouw voort. De harten bewaren ze als herinnering, als teken van liefde, als eeuwige verbintenis.
Commentaires