Een jaar of 12 geleden…
… werden mevrouw en ik collega’s van elkaar en ging dat in de loop der jaren over in vriendschap.
Eind vorig jaar vroeg ze of ik haar laatste wensen met haar wilde bespreken en als het zover zou zijn, ik haar uitvaart wilde verzorgen. We hebben een aantal diepgaande gesprekken gevoerd, met een lach en een traan. Hoe moeilijk het voor haar was om keuzes te maken en beslissingen te nemen over onderwerpen waar ze nog lang niet over na wilde denken. Maar het gaf haar ook rust en voldoening om nog een groot gedeelte zelf te kunnen regisseren.
Een week geleden gaat mijn telefoon, mevrouw is overleden. Na de balseming hebben we haar, samen met haar dierbaren, verzorgd en gekleed. Mevrouw heeft gekozen voor een unieke uitvaartkist, vervaardigd van hout uit de regio. In de week die volgt worden de wensen van mevrouw met haar dierbaren besproken, daar uitvoering aan gegeven en de puntjes op de i gezet. De grote familie- en vriendengroep, die haar de afgelopen maanden heeft omringd met zorg en liefde, zijn ook deze week bij haar aanwezig en nemen afscheid op de wijze zoals bij mevrouw past.
En dan breekt de dag van de uitvaart aan. Het regent, de rouwauto, een Citroen DS, rijdt de straat in. Wat zou mevrouw het mooi gevonden hebben om in deze auto gereden te worden. We rijden naar de kerk, waar zich inmiddels vele mensen verzameld hebben. Een zee aan bloemen, waarbij de papegaaienbloemen kleurrijk afsteken. We vullen de lege manden met de kleurrijke bloemen die de belangstellenden hebben meegenomen. De dienst begint, mevrouw wordt letterlijk op handen de kerk binnen gedragen. Een mix van een kerkelijke inzegening, popmuziek, muzikale omlijsting door een sopraan, speeches, en een lichtceremonie volgt. Na de dienst wordt buiten door de belangstellenden een indrukwekkende erehaag gevormd en brengen mevrouw een laatste afscheidsgroet als zij in Citroen CS aan haar laatste rit begint.
In de prachtige Orangerie Elswout volgt een informeel samenzijn voor alle belangstellenden. De zon schijnt, de terrasdeuren zijn open en er worden herinneringen aan mevrouw opgehaald, waaronder haar passie voor chocolade. En deze grote passie is vertaald naar de chocoladerepen die voor alle belangstellenden klaar liggen om mee naar huis te nemen. Mevrouw zou zeggen: ” mooi hè!”