Zoals zij het graag wilde…
Wij hebben normaal gesproken alleen contact met elkaar over het werk, omdat hij ook werkzaam is in de uitvaartbranche. Nu belt hij en zegt: “Mijn moeder is ernstig ziek en ik wil graag dat je kennis met haar maakt en dat we samen haar laatste wensen bespreken.” Een week later ga ik bij mevrouw en haar zoon langs. Ze vertelt hoe het met haar is en is heel duidelijk in wat ze wel, maar ook wat ze niet wil. Een lieve, optimistische vrouw, tot voor kort nog volop in het leven. Haar buurman, inmiddels haar maatje geworden, zorgt nu liefdevol voor haar. We nemen afscheid van elkaar en een paar dagen later ontvang ik een email van de zoon. “Wij vonden het prettig om alvast wat invulling te geven aan de uitvaart. Mijn moeder vind je deskundig, professioneel en heeft een goed gevoel bij jou…”
Vijf dagen later overlijdt mevrouw in een hospice. Zo kort als ze daar was, zo liefdevol is ze daar verzorgd. We brengen mevrouw over naar een 24-uurs suite van Westerveld, waar haar dierbaren, gedurende de dagen voorafgaand aan de uitvaart, afscheid van haar nemen. We bespreken de details van de uitvaart. Wie gaan er spreken, welke muziekstukken worden er gedraaid en welke foto’s worden er getoond? Haar zoon, professioneel uitvaartvideograaf, maakt van de foto’s een prachtige video die tijdens de afscheidsdienst wordt getoond. Haar dochter, die bij een drukkerij werkt, regelt de kaarten. Mevrouw heeft een kleindochter, die we ook graag bij het afscheid willen betrekken. Ik geef haar een stapel houten hartjes om te kleuren of te beschrijven. Ze zijn zelfklevend, zodat zij ze zelf rondom op de kist kan plakken. Wat zou haar mevrouw trots zijn geweest als ze dit allemaal had kunnen zien.
Er worden tijdens de uitvaart filmopnames gemaakt door collega’s van de zoon van mevrouw. Hiermee worden de herinneringen op beeld vastgelegd, zodat de nabestaanden die niet alleen in hun hoofd kunnen terugspoelen, maar ook na de uitvaart daadwerkelijk terug kunnen kijken op pc, televisie of zelfs via internet kunnen delen met anderen. De liefdevolle woorden, de troostende blikken en de aanrakingen van familie en vrienden. Het begeleiden van mevrouw op de rijdende baar naar de aula, waarbij het laatste stuk steil omhoog gaat. Het steeds harder gaan lopen van degenen die de rijdende baar begeleiden om de vaart erin te houden. Het binnendragen van mevrouw in de aula, de woorden, muziek en foto’s waarmee herinneringen aan mevrouw worden opgehaald, het wordt allemaal vastgelegd. Details, die de familie door emoties op dat moment wellicht niet allemaal ziet. De kleindochter die een kaars aansteekt en de schoondochter die live het Avé Maria zingt, zoals ze op het sterfbed aan mevrouw heeft beloofd. Het is zo prachtig, haar stem die de aula vult en enorme indruk maakt op de aanwezigen. Al deze beelden helpen bij de rouwverwerking, en kunnen dagen, weken en zelfs jaren later nog troost bieden.
Een paar weken na de uitvaart ontvang ik bijgaand filmpje van haar zoon, een compilatie van de uitvaart die als bedankje naar de aanwezigen wordt gestuurd. Wat een prachtig initiatief.
Zoals zij het graag wilde…