Het strand, met zijn hoge duinen, ontelbare schelpen en waar golven altijd in beweging zijn, was onlosmakelijk verbonden met het leven van mevrouw. Het was een plek waar zij haar hele leven zo graag kwam.
Ze genoot nog zo van de kleine dingen en haar grote gezin. Kinderen, klein- en achterkleinkinderen kwamen graag bij haar langs of namen haar mee naar buiten voor een rondje door het dorp, naar het strand, of ergens een hapje eten. En wat te denken van haar 91,5 jarig feestje, gewoon omdat ze niet wilde wachten tot ze 92 werd en het zo gezellig vond om te doen.
En dan komt daar het onverwachte moment dat ze het leven los moeten laten en het onvermijdelijke afscheid daar is. Wat was het een prachtige laatste dag waarop al haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen bij haar langskwamen om een dikke knuffel te geven, met haar hebben gelachen en gehuild, een taartje hebben gegeten en herinneringen hebben opgehaald.
Ontelbare herinneringen zijn gemaakt in haar lange leven. Herinneringen zijn als de golven van de zee. Ze overvallen je, ze raken je en ze spatten uiteen op het strand. Maar zoals de golven altijd blijven rollen, zullen de vele herinneringen aan mevrouw altijd blijven bestaan.
En voor mijzelf, als de persoon Colinda, koester ik de mooie herinneringen aan haar sinds de jaren 80, waarin ik haar heb leren kennen als de mama van mijn vriendin Monique. De Santpoortse feestweek, de steeds groter wordende kring met onze families bij de gele beer op het strand tijdens zomerse dagen, de traditionele kerstvieringen in de Naaldkerk, huwelijken, geboortes en vele verjaardagen heb ik met haar mee mogen maken.
“Lieve mevrouw, ik vond het fijn en een eer om uw laatste reis te mogen begeleiden samen met uw kinderen, klein – en achterkleinkinderen. U heeft voor altijd een plekje in mijn hart. “