Toen ze nog goed ter been was, ging ze zelf regelmatig bij het graf van haar echtgenoot langs. Nu helaas door ouderdom haar fysieke gesteldheid is afgenomen en mevrouw is verhuisd naar een zorgcentrum, lukt dat niet meer.
Nadenkend over haar eigen laatste wensen, laat mevrouw haar kinderen weten dat zij zelf de voorkeur heeft voor cremeren als ze komt te overlijden. En wat zou ze het mooi vinden als haar as na haar overlijden wordt verstrooid op de eigen grond van de woning waar zij met haar echtgenoot ruim 50 jaar heeft gewoond. De plek waar zij geschiedenis hebben opgebouwd. De plek waar nu één van haar dochters woont die de familietraditie voortzet. Was het misschien mogelijk om de stoffelijke resten van haar echtgenoot op te laten graven en alsnog te laten cremeren? En ze samen terugkeren naar die plek waar ze zo graag samen waren.
De opgraving in De Zilk vindt plaats op een prachtige najaarsochtend met een opkomende zon die de begraafplaats goud kleurt en onder de klanken van de kerkklokken. De serene sfeer op de begraafplaats achter de kerk De Zilk maakt het kerkhof tot een bijzondere plek. Een begraafplaats is niet alleen een plek van dood, maar ook een plek van leven. Je ziet het aan de wijze waarop mensen een graf vormgeven. Van eenvoudig tot heel veel kleur en persoonlijk getint. Achter ieder graf en achter iedere naam schuilt een eigen geschiedenis en verhaal. Het levensverhaal van meneer eindigt hier vandaag en zal worden voortgezet op een andere plek.
En het lege graf dat deze ochtend is ontstaan, zal te zijner tijd ongetwijfeld weer een nieuw verhaal en geschiedenis bieden.
De foto's zijn met toestemming van de familie geplaatst.
Comments