In november vorig jaar…
… vroeg mevrouw om bij haar langs te komen om haar laatste wensen te bespreken omdat ze, na een zware periode van chemo’s en ziekenhuisbezoeken, helaas het nieuws had gekregen dat ze niet meer beter zou worden. Ze had zo graag nog veel langer willen genieten van haar zoon en kleindochters, die waren haar alles. Haar echtgenoot was al een aantal jaar eerder overleden. Hij was een bekende bakker in de Haarlemmermeer en zijn uitvaart was groots. En dat is wat zij nou juist niet wilde. Ze was daar heel resoluut in. Geen poespas en sentimenteel gedoe, iedereen moest na haar dood verder gaan met zijn/haar leven. En vooral geen foto’s op de kaart of tijdens de dienst. Ze had al een gedichtje uitgezocht voor de kaart: “Alles in het leven is tijdelijk. Zelfs het leven, dus geniet ervan.” Dapper koos ze zelf alvast een uitvaartkist uit. Met een nuchtere lach en een traan van verdriet. Ze wilde niemand tot last zijn, niet in het nu en niet als het zover zou zijn.
Twee weken later belde mevrouw mij op, ze wilde dat ik namens haar tijdens de uitvaart een aantal mensen zou bedanken die zoveel voor haar hebben betekend. We hadden een mooi gesprek over haar zoon, haar kleindochters, haar zus, haar buurvrouw, haar vriendin. Ieder heeft op zijn/haar eigen wijze een steentje bijgedragen en haar onvoorwaardelijk gesteund. Boodschappen doen, koken, ziekenhuisbezoeken, koffiedrinken, lunchen. Een mooi en krachtig sociaal netwerk om haar heen. Ze hield van hen allemaal.
Drie maanden later gaat de gezondheid snel achteruit en belt haar zoon dat mevrouw is overleden. Het afscheid vindt in besloten kring plaats, zoals mevrouw dat wilde. In de familieaula van het Crematorium Haarlemmermeer, informeel en ongedwongen, geen strak programma. Met muziek die ze zelf heeft uitgekozen. Als ik namens mevrouw de mensen om haar heen bedank, voel ik een brok in mijn keel, hoe bijzonder dat ik dit namens haar mag vertellen. Haar zoon en kleindochters hebben ieder een eigen houten hart beschreven en plakken deze op de kist. Een heel bijzonder moment, ze geven haar nog een laatste boodschap mee, oprecht geschreven vanuit hun hart.
Na afloop is er een borrel in de bar van haar zoon, precies zoals zij dat wilde, om te proosten op haar leven.
Geen poespas, maar een mooi en waardig afscheid van een krachtige lieve vrouw, moeder en oma.
Kommentarer