Een hittegolf op komst…
… en velen genieten al weken van het prachtige weer. De stranden worden drukbezocht, terrasjes zitten vol, menig sloep is in de grachten te vinden. Al langere tijd roepen wij, twee vriendinnen/oud-collega’s en ik, dat we snel weer eens af moeten spreken om op een terras gezamenlijk een hapje te eten en elkaar bij te praten. En gisteren was het eindelijk zover, helaas was de aanleiding niet de juiste. Onze (oud)collega-manager J. is na een ziekbed overleden. Tuurlijk weten we dat die dag een keer komt, hij is ongeneeslijk ziek, maar het blijft toch schrikken als het bericht van overlijden binnen komt.
We spreken af om gezamenlijk naar Amersfoort te reizen, waar de uitvaart plaatsvindt. Voor mij deze keer niet in de rol van uitvaartbegeleider, maar als belangstellende die afscheid komt nemen. Onderweg in de auto halen we herinneringen op, de vele mooie maar ook een paar minder leuke herinneringen. Want zo gaat dat in het leven, als manager moet je ook wel eens beslissingen nemen die niet altijd leuk zijn voor de medewerker. Voor we het weten zijn we op de plaats van bestemming, uiteraard veel te vroeg want we zijn zeer op tijd vertrokken, je weet het onderweg namelijk maar nooit. We stoppen bij een restaurant vlakbij om een kop koffie te drinken en ons voor te bereiden op het afscheid. Er passeert een rouwstoet, ademloos zijn we getuige van de laatste reis van J. We rekenen snel af en rijden richting het uitvaartcentrum. In de auto wordt het stil, we zijn in gedachten en sommigen wat ongemakkelijk voor de afscheidsdienst. Op de parkeerplaats en in de ontvangstruimte zien we vele (oud)collega’s, wat mooi dat er zoveel mensen aanwezig zijn om hem een laatste afscheidsgroet te brengen. We vullen een kaartje in, waar we een boodschap of wens op kunnen schrijven voor de echtgenote van J. Ik zou haar zoveel mee willen geven, herinneringen willen opschrijven, maar de ruimte op het kaartje is beperkt, dus ik schrijf op wat het eerste in mij opkomt, vanuit mijn hart.
Dan wordt het stil in de ontvangstruimte, de deuren van de aula gaan open en we horen gitaarmuziek. We gaan naar binnen, de aula is binnen mum van tijd helemaal gevuld met mensen die deel hebben uitgemaakt van het leven van J. Een zee van bloemen, de witte kist en de prachtige livemuziek creëren een bijzondere sfeer. Er volgt een aantal sprekers, die allen hun eigen verhaal en herinneringen aan en met J. vertellen. Zoals zijn echtgenote, die vertelt hoe ontzettend moedig en hoopvol hij de strijd met zijn ziekte is aangegaan, die vertelt over hun liefdevolle leven samen en dat zij hem zo gaat missen. Zoals zijn beste vriend, die aan de hand van een paar foto’s mooie anekdotes vertelt over hun vriendschap. Tussendoor speelt de gitarist prachtig muziek, de akoestiek in de zaal is geweldig. De zonnestralen die de door de hoge ramen naar binnen schijnen, zetten J. letterlijk nog een keer in het zonnetje. Dan klinkt het laatste muziekstuk: één voor één brengen we J. een laatste afscheidsgroet, we staan even stil voor de kist, in gedachten zeg ik hem gedag: “Dag J., bedankt voor het vertrouwen dat je in mij hebt gehad, rust zacht”.
In de koffiekamer komt iedereen weer bij elkaar, worden nog herinneringen opgehaald aan J. en met elkaar, maar worden ook de dagelijkse dingen weer besproken. En dat is prima, langzaam keren we terug in de dag van vandaag, waarin eenieder weer zijn eigen weg vervolgt, en J. een plekje in onze herinneringen heeft gekregen.
Wij sluiten de dag af met een hapje eten en op het terras proosten we op het leven van J.