Een dag na een informatief telefoongesprek met de familie overlijdt meneer en gaan we met elkaar het afscheid vormgeven. Er wordt gekozen voor een blankhouten kist. Dit lijkt de echtgenote en dochters wel mooi passen bij de bloemen die zij in gedachten hebben: een bed van viooltjes bovenop de deksel van de kist.
Mijn collega Annet tuft naar het tuincentrum in de buurt en gaat op zoek naar de blauw-paarse viooltjes. Het is nog niet makkelijk om deze te vinden in deze periode voorafgaand aan de kerst. Dennenappels, rode bessen, amarylissen, helleborus en kerststerren zijn er in overvloed. Maar 145 potjes met blauwe violen om een gehele deksel te bedekken is met recht een uitdaging. De eigenaar van het tuincentrum komt erbij en belooft haar dat het goed komt, hij gaat direct diverse kwekers benaderen. Wat fijn dat er meegedacht wordt en er tijd voor ons wordt gemaakt in deze onwijs drukke periode voor hemzelf. En het lukt hem: hij heeft ze bij een kweker kunnen regelen en ze staan voor ons gereserveerd.
Als Annet de viooltjes ophaalt, valt haar iets op: de zwarte potjes van de viooltjes zijn rondom voorzien van tekstopdruk. Normaal gesproken natuurlijk hartstikke handig om te weten welke viooltjes het zijn en hoe je ze moet verzorgen. Maar niet waar wij ze voor nodig hebben. Het tuincentrum biedt aan om alle 145 potjes met opdruk te wisselen met potjes zonder opdruk. Chapeau voor dit tuincentrum!
Twee dagen voor de dag van de uitvaart gaan we gewapend met lijmpistolen, plakken mos en de potjes met viooltjes naar de familie. Op het balkon “beplakken” we samen met de dochters van meneer de deksel van de kist met de viooltjes en een rand van mos. Het ziet er prachtig uit.
De binnenvallende zonnestralen in de aula van het crematorium geven nog eens een extra dimensie aan het bed van viooltjes