Als ik de sfeervolle huiskamer binnen loop…
… speciaal voor mensen met dementie in het woonzorgcentrum, lijkt het alsof de tijd stil heeft gestaan. Ik zie een meneer in zijn rolstoel, die liefdevol zijn “baby-pop” vasthoudt en koestert. De “baby-pop” heeft een opmerkelijk effect op hem, het brengt hem terug naar een periode toen de zorg voor zijn kinderen en kleinkinderen zijn eerste prioriteit was. De zorg voor de “baby-pop” maakt hem ontspannen en laat hem in zijn waarde dat hij er nog toe doet. In de tijd, voorafgaand aan zijn dementie, was hij een leuke en grappige opa die graag met zijn kleinkinderen optrok. Nu zijn de rollen omgedraaid en zijn het de kleinkinderen die bij hem langs komen, een glaasje wijn voor hem inschenken of hem mee naar buiten nemen. Als ik meneer begroet en een hand geef, smelt ik weg bij zijn heerlijke glimlach. Hij heeft direct mijn hart gewonnen.
Als ik twee weken later word gebeld dat meneer is overleden, moet ik meteen aan zijn vriendelijke glimlach en zijn verantwoordelijkheidsgevoel voor zijn “baby-pop” denken. Wat mooi dat deze “baby-zorg” nog iets heeft toegevoegd aan de laatste periode van zijn leven. Meneer blijft in het woonzorgcentrum op zijn kamer en ligt in een prachtige stoere uitvaartmand. Samen met zijn echtgenote, met wie hij zo lang samen is geweest, en zijn dochters en kleinkinderen geven we het afscheid vorm. In een rode rouwauto, de kleur van de liefde, volgt zijn laatste rit naar het crematorium. Zijn pet ligt op de uitvaartmand en een flesje jenever staat naast zijn foto. Zijn kleindochters vertellen anekdotes over meneer, hun opa. Met een lach en een traan wordt de tijd definitief stil gezet.
Je was de tijd kwijt en vele andere dingen en dan ineens was er die glimlach, dat gebaar, de herinnering aan vroeger. Het hoorde zo bij jou, En jij hoorde zo bij ons…